Art stations fundation - by Grażyna Kulczyk


09.11.2014
17:00
Polska Platforma Tańca 2014

informacja o biletach na  stronie internetowej festiwalu

SŁAWEK KRAWCZYŃSKI/ TOMASZ WYGODA/ ANNA GODOWSKA Niżyński. Święto Snów on tour: Lublin

scenariusz, reżyseria, praca z procesem, światło:
Sławomir Krawczyński

choreografia:
Anna Godowska
Tomasz Wygoda
w spektaklu wykorzystano także zremisowane fragmenty choreografii Niżyńskiego do baletów „Popołudnie Fauna” i „Święta Wiosny”

taniec:
Tomasz Wygoda

muzyka:
"Święto Wiosny” Igora Strawińskiego w wykonaniu New York Philharmonic, pod batutą Leonarda Bernsteina, 1958

koncepcja kostiumów:
Sławomir Krawczyński
Tomasz Wygoda

konsultacje merytoryczne:
Jadwiga Majewska

konsultacje z psychologii zorientowanej na proces:
Agnieszka Wróblewska

realizacja techniczna:
Łukasz Kędzierski

produkcja: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk

premiera:
1 września 2013, Stary Browar, Studio Słodownia +3, Poznań

Premiera zrealizowana w ramach cyklu Co z tym Tańcem? 2013 dofinansowanego ze środków Ministra Kultury
i Dziedzictwa Narodowego.

Specjalne podziękowania dla Ashtanga Joga Studio za pomoc w realizacji projektu.

IMG 1866

Nowa inscenizacja wielkiego baletu Igora Strawińskiego - solo performance, będący podróżą przez odmienne stany świadomości Wacława Niżyńskiego, zrealizowany na podstawie jego „Dziennika“ oraz twórczości. „Święto wiosny" jako „Święto snów".

Jestem Bogiem w ciele. Wszyscy posiadają to uczucie, tylko nikt się nim nie posługuje. Ja się nim posługuję. Znam jego działanie. Kocham jego działanie.
Wacław Niżyński, „Dziennik“

Słowa powyższe, wypowiedziane nie jako metafora, lecz z całkowitą powagą, z punktu widzenia psychiatrii prawie zawsze będą wskazywały na rozszczepienie osobowości. Istnieje jednak szersza perspektywa, pozwalająca dostrzec w tych zdaniach przejaw jakiejś kosmicznej, a zarazem bardzo ludzkiej prawdy. Właśnie to podejście stanowiło podstawę naszej pracy. Stosując różne techniki pracy z podświadomością, podążyliśmy za obrazami i doświadczeniami, zawartymi w „Dzienniku“ i twórczości Niżyńskiego, w stronę ich głębszego wymiaru i ukrytego sensu. Jeden z wielu tropów prowadził do symbolu fauna. „Faun to ja" - powiedział o sobie w jednym z ustępów „Dziennika". I w jakimś sensie rzeczywiście nim był. Coż jednak może faun w nowożytnym świecie - co może ta naiwna, żyjąca marzeniami, pławiąca się w słońcu, emanująca bezczelną seksualnością, beztroska istota? Taka istota może żyć pełnią siebie tylko na scenie, bowiem zwyczajne, dorosłe, racjonale życie jest dla niej zbyt ciężkim brzemieniem. Z wielu względów postać Fauna okazała się kluczowa dla naszego spektaklu. Bardzo ważnym elementem naszej pracy był „Dziennik“, który wydał nam się księgą snów, śnionych na jawie i gorączkowo zapisywanych. I w ten sposób znaleźliśmy się w świecie, który nieustannie balansuje pomiędzy ekstazą i nicościa, rozdzierany przez sprzeczności. Jest dość niezwykłe, że utworem, który szczególnie trafnie i głęboko odnosi się do tej sytuacji, jest „Święto wiosny“ Igora Strawińskiego - balet, do którego pierwszą choreografię stworzył właśnie Niżyński. Ten utwór, dając nam obraz wulkanicznych sił, które walczą o swoje uformowanie w świecie, stawia nas niemalbezpośrednio wobec rzeczywistości, która była codziennym doświadczeniem Niżyńskiego. Psychiatryczna diagnoza nie powinna nas zamknąć na istotę tych przeżyć. Są one tajemniczym procesem, który również dzisiaj niesie nam przesłanie. W swoich baletach i w swoim „Dzienniku“ - świadomie czy nieświadomie - Niżyński postawił pytania o istotę naszej egzystencji. Przebija z nich tęsknota za dzieciństwem ludzkości, kiedy to ośrodkiem myśli było serce, wspólnota wyrastała z rytualnego, jednoczącego tańca, a kontakt z Bogiem był tak bezpośredni jak z drugim człowiekiem.

Praca nad spektaklem stanowiła kolejny krok w realizacji projektu artystyczno-badawczego „Taniec śniącego ciała“ prowadzonego przez Sławka Krawczyńskiego i Annę Godowską od 2004 roku, poświęconego zastosowaniu idei psychologii analitycznej Carla Gustawa Junga i psychologii procesu Arnolda Mindella w praktyce tańca i teatru. 

zdjecie gowne 1

Recenzje:

Fascynujące i miejscami wstrząsające widowisko przygotowane wraz ze Sławomirem Krawczyńskim i Anną Godowską było opowieścią o pasji życia i pasji tańca wielkiego polskiego artysty. Opowieść utkana z fragmentów choreografii Niżyńskiego do „Święta 
wiosny" oraz „Popołudnia fauna" mówiła o twórcy wyzwolonym, który płaci za swą nadwrażliwość wysoką cenę. Świetnie opracowane choreograficznie gesty z minuty na minutę nabierały cech szaleństwa. Tomasz Wygoda z Niżyńskiego – boga tańca pełnego pasji życia przeobrażał się w człowieka osaczonego, owładniętego przez demony, szukającego zrozumienia i akceptacji. Przyciągający uwagę solo performance będący podróżą przez odmienne stany świadomości.
Rzeczpospolita, Nagość, która usypia, Jan Bończa-Szabłowski

Wygoda w czarnym garniturze popadał na pustej scenie w narkotyczne stany, upajał się samym tańcem. Oprócz urody cytatów z oryginalnych spektakli, jak również jakości samego wykonania, spektakl miał, co cenne, punkt ciężkości – wyrazistego bohatera. Twórcy zafascynowani Dziennikami Niżyńskiego, odtworzyli jego postać jako uosobienie samego tańca, zawierającego rys szaleństwa. Wygoda, rozpoczynając od drobnych gestów, stopniowo coraz śmielej oddawał jego obłęd i impulsy pochodzące z podświadomości.
TaniecPOLSKA.pl , A Ty, lubisz patrzeć? – o XII edycji Festiwalu Ciało/Umysł / Adela Prochyra

Twórcy:

Slawek Krawczyski. foto

Sławek Krawczyński - reżyser teatralny, dramaturg, scenarzysta i autor filmów krótkometrażowych. Autor i realizator projekt badawczego pod nazwą „Taniec śniącego ciała”, którego celem jest zastosowanie metod psychologii zorientowanej na proces Arnolda Mindella oraz psychologii analitycznej C.G. Junga w praktyce tańca i teatru, realizowanego we współpracy z Akademią Psychologii Zorientowanej na Proces w Warszawie. Laureat głównej nagrody VIII Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej za spektakl „Lustro. Byliśmy tam któregoś dnia, lecz zdążyliśmy zapomnieć”. Trzykrotny stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Stypendysta Komitetu Kinematografii. Współzałożyciel Teatru Bretoncaffe i jego dyrektor artystyczny.

Autor i reżyser spektakli „Lustro. Byliśmy tam któregoś dnia lecz zdążyliśmy zapomnieć", „Ś-nic", „T-RAUM", „Slam.in", Slam.out", „Opera toffi", „Manifest jaszczurki", „Tańcząc Sarę Kane", „dion.is.us", „Ja, Agaue", „Topinambur". Z Teatrem Bretoncaffe wielokrotnie reprezentował sztukę polska zagranicą – we Francji, Niemczech, Estonii, Chorwacji, Słowenii, Słowacji, Rosji, Czechach i na Węgrzech.

Niyski. wieto Snow. Fot.Jakub Wittchen Archiwum Art Stations Foundation by Grayna Kulczyk

Tomasz Wygoda - tancerz, aktor, pedagog, choreograf. Tancerz Śląskiego Teatru Tańca w Bytomiu (1997-2003). Występował m.in. w spektaklach Łumińskiego i Drzewieckiego (Polska), Henrietty Horn (Niemcy), Jonathana Hollandera (USA) i Paula Claydena (Wielka Brytania). Współpracował i występował w spektaklach K.Lupy, K.Warlikowskiego, P. Miśkiewicza, M. Zadary, A.Olsten, M.Grabowskiego i J.Peszka, B.Wysockiej, K. Garbaczewskiego, N.Korczakowskiej, M.Kleczewskiej. Od 2007 współpracuje z Mariuszem Trelińskim i innymi reżyserami operowymi (m.in choreografie do spektakli: ‚Borys Godunow’ Musorgskiego, ‚Król Roger’ Szymanowskiego, ‚Aleko’ Rachmaninowa i ‚Jolanta’ Czajkowskiego, ‚Orfeusz’ i Eurydyka Glucka, ‚Turandot’ i 'Manon Lescaux’ Pucciniego, ‚Jakoba Lenza’ Rihma, ‚Halki’ Moniuszki, ‚Latającego Holendra’ oraz ‚Pierścień’ Wagnera. Z Anną Godowską i Sławkiem Krawczyńskim w ramach Teatru Bretoncaffe pracował wcześniej przy spektaklach ‚Slam out’ oraz ‚Tańcząc Sarę Kane’.

 AnnaGodowska.foto

Anna Godowska - tancerka, choreografka, pedagog tańca współczesnego. W swoim dorobku ma choreografie zespołowe oraz prace solowe m.in. ”Na drodze do Opus” zrealizowaną w ramach „Solo w dialogu-Solo im dialog”, przygotowane na otwarcie Choreographisches Zentrum NRW w Essen, 2000;
Rezydentka Centre national de la danse w Paryżu, Centrum Maison Folie w Belgii oraz Choreographisches Zentrum NRW w Essen, stypendystka Mobile Academy, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Uczestniczka Theorem Residency Project oraz Interdyscyplinary Dramaturgy Coaching w Zagrzebiu.
Współzałożycielka Teatru Bretoncaffe, gdzie jako choreografka i tancerka zrealizowała dwanaście spektakli w ciągu dziewięciu lat działalności (m.in. choroegrafia i taniec w następujących spektaklach: „Lustro“, „Slam.out“, „Slam.in“, „Topinambur“, „Ja, Agaue“, „dion.is.us“) . Jako choreografka współpracowała i współpracuje z artystami z innych dziedzin sztuki, m.in. z Katarzyną Kozyrą („Lord of dance“, „Il castrato“, „Chearliderka“), Anną Baumgart („Utwór o Matce i Ojczyźnie“), Martą Górnicką (Chór kobiet - „Tu mówi chór", „Magnificat", „Requiemaszyna"), Kubą Czekajem (film „Ciemngo pokoju nie trzeba się bać"). 
Od 2005 roku wspólnie ze Sławomirem Krawczyńskim realizuje projekt badawczo - artystyczny „Taniec Śniącego Ciała”, inspirowany metodologią Psychologii Zorientowanej na Proces Arnolda Mindella.